ایرانیان ، طلایه دار سنت ازدواج در جهان
ایرانیان دارنده این افتخار هستند که از آن ها به عنوان اولین بنیان گزار عهد ، پیمان و اخلاقیات در جهان یاد می شود. از گواه این قضیه می توان به سنگ نگاره های قدیمی که قدمتی بالای چهار هزار ساله دارند اشاره نمود. بدین صورت که حلقه ازدواج در دست انسان بالدار قرار دارد که نشان گر عهد و پیمان زوجین بوده و است. این امر مهم مایه ی سر بلندی و افتخار ایران و ایرانی است که از دیرباز تا کنون ، مسئله ی مهم عروسی و ازدواج از اوامر مهم و غیر قابل انفصال ما شناخته می شود. ازدواج و پیوند دختر و پسر از اهمیت بالایی برای ایرانیان باستان بر خوردار بود و از عدد مقدس و فرخنده ی 7 برای این پیوند استفاده می کردند. از این رو برای جشن عروسی ، هفت شبانه روز جشن و پایکوبی اقتصاص می دادند.
ایرانیان باستان چگونه برای خود همسر ایده آل انتخاب می کردند؟
در تاریخ تمدن ایران همواره خانواده به عنوان یکی از مهم ترین و اصلی ترین واحد های اجتماعی و پایدار کننده رابطه ی اقوامی و همچنین از مهم ترین پایگاه های رفتار های عاطفی و عشق و علاقه ، یاد می شده است. در زمان هایی که در ملل های مختلف مانند قومیت های هندی و اروپایی ، زن ربایی و خرید و فروش زن راج بسیاری داشت ، در ایران آیین مقدس ازدواج و عروسی ، از مهم ترین ارکان فرهنگی و قومیتی شناخته می شد. ازدواج برای ایرانیان باستان بسیار حائز بوده و است و ماحصل این امر مقدس ، هم تراضی بین زن و مرد بوده ، در نتیجه ازدواج و عروسی در آن واحد از اصول مذهبی و اجتماعی نیز شناخته می شده است. ازدواج و عروسی از لحاظ اجتماعی در ایرانیان باستان از اهمیت بسیار بالا برخوردار بوده تا جایی که در زمان شاهنشاهان که به عنوان نمایندگان اهورامزدا بر روی زمین شناخته می شدند ، ازدواج توسط پادشاهان از اوامر مهم شناخته شده و از ازدواج مردم حمایت می نمودند. هر ساله دولت وقت برای بانوان مستحق و نیازمند ، جهیزیه فراهم می نمود و برای آن دسته از افرادی که از پس هزینه های ازدواج و عروسی خود بر نمی آمدند ، به خرج دولت مراسم برگزار می گردید.
گواه گیران یا همان مجلس عقد
زرتشتیان ، مراسمی با عنوان گواه گیران برگزار می نمودند که همان مجلس عقد امروزی محسوب می گردد. در این مراسم بزرگان حاضر می شدند. موبد بعد از شنیدن جمله ی رضایت از طرف عروس و داماد ، به یک سری پند های سودمند اخلاقی و دینی اشاره میکرد و برای عروس و داماد دعا می نمود. بعد از آن عروس و داماد دست های یک دیگر را گرفته و پیام عهد را تکرار می کردند ، دور آتش می گشتند و مابقی تشریفات عروسی صورت می گرفت.
سفره عقد زرتشتیان از چه اقلامی برخوردار بود؟
آیینه ، شمع ، کتاب اوستا ، قیچی ، تخم‌مرغ ، انار ، شاخه‌ای از سرو یا شمشاد ، یک کاسه آب و آویشن ، آجیل هفت میوه ، نخ و سوزن و سینی شربت از جمله ملزومات سفره ی عقد ایرانیان باستان بود . در آخر مراسم عروسی و یا مراسم عقد پدر عروس انار را به معنی افزونی فرزند به داماد می دهد و بعد از آن قیچی را که در طول مراسم عقد باز بود ، می بندد و تخم مرغ را از سینی برمی دارد و بیرون از آن می گذارد. باز بودن قیچی در طول مراسم عقد به نشانه گشایش کار و بستن آن به معنی استحکام و قطع معامله است. تخم مرغی که در قدیم از بام بیرون می انداختند ، بدین معنیست که پدر عروس تمامی اختیارات خود را در قبال دختر خود ، زین پس در اختیار داماد قرار می دهد. سپس مادر داماد یک آیینه را مقابل صورت داماد قرار داده و مقداری گلاب بر بروی صورت داماد میریزد و سپس برگ درخت سرو را همراه مقداری آویشن و نقل به دست عروس و داماد می دهد. آب و آیینه به معنی دو برابر شدن روزی و افزایش اولاد و همچنین روشنایی و گشایش راهشان است. آویشن و برنج که البته امروزه تبدیل به آویشن و نقل شده که بر دوش عروس و داماد ریخته می‌شود ، نشانه خیر و برکت و آینده ی پر از امید و نعمت است. مرحله بعدی مراسم عقد ، امضای برگه عقد است. این برگه توسط عروس و داماد و پدر و مادر آنها امضا می شد و سپس توسط مجموعاً هفت نفر دیگر از مردان زرتشتی به عنوان شاهدین مراسم عقد ، به امضا می رسید. در آخر مراسم جشن عروسی ، کیک بزرگی توسط عروس و داماد بریده می شد. در این قسمت از مراسم عروسی هر یک از طرفین ازدواج تکه‌ای از کیک را در دهان همسر خود می گذاشتند.